Ταλαντούχα γυναίκα, φλογερή Ελληνίδα!
Η ομάδα των εκδόσεων «Who is Who» θέλοντας να αποτίσει φόρο τιμής στην Μάρα Μαρτίνη, η οποία έφυγε πρόσφατα από κοντά μας, φιλοξενεί την μαρτυρία της οικογένειάς της καθώς και της στενής της φίλης της, κ. Χριστίνας Κελεσίδου-Λεσιώτου, για τον πολυτάλαντο βίο και την πληθωρική προσωπικότητά που άφησε το στίγμα της στον διάβα της.
Όταν το 2005 ξεκίνησε την λειτουργία του στην χώρα μας το εκδοτικό εγχείρημα, ιστορικής και λαογραφικής σημασίας με τον τίτλο «WhoisWho στην Ελλάδα», η Μάρα Μαρτίνη υπήρξε η «ψυχή» της ομάδας. Με τις γνώσεις, την παιδεία και την ευρύτερη κουλτούρα της ενσωματώθηκε πλήρως στο πνεύμα της έκδοσης. Συνάντησε προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων, πολιτικούς, και επιχειρηματίες για τους οποίους διαβάζοντας την ζωή τους, αντλούμε χρήσιμα διδάγματα και για την δική μας. Ποτέ δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες της και ούσα ανήσυχο πνεύμα, αναζητούσε την πνευματική της εξέλιξη και ολοκλήρωση.
H Μαρία Γκαγκαβούζη, (Μάρα Μαρτίνη), γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1952 στην Ξάνθη.
Οι γονείς της, Βασίλης και Κατερίνα ήταν έμποροι και κατασκευαστές χειροποίητων παπουτσιών. Είχαν το καλύτερο κατάστημα με τα ωραιότερα χειροποίητα δερμάτινα είδη στο κέντρο της Ξάνθης. Η Μάρα μαθήτευσε στο δημοτικό σχολείο και στο γυμνάσιο στην Ξάνθη και μόνο στην τελευταία τάξη του εξατάξιου γυμνασίου πήγε στο Α θηλέων Θεσσαλονίκης. Ήταν ένα κορίτσι μικροκαμωμένο με πράσινα σπινθηροβόλα μάτια, αγαπητό σε όλους. Ως παιδί ήταν χαμηλών τόνων, ντροπαλό και ευαίσθητο συναισθηματικά. Μετά την Θεσσαλονίκη οι γονείς της, μαζί με τον αδερφό της Δημήτρη αποφάσισαν να εγκατασταθούν στην Αθήνα για το καλύτερο μέλλον των παιδιών.
Το 1972 με την μητέρα της ανοίγουν στις Σπέτσες ένα κατάστημα με χειροποίητα είδη. Η επιχείρηση πήγαινε πολύ καλά και η Μάρα αποφάσισε να πάει για σπουδές στο Λονδίνο. Αντικείμενο των σπουδών της ήταν σχεδιασμός ρούχων κάτι με το οποίο ασχολήθηκε με την επιστροφή της στην Ελλάδα. Το 1975 παντρεύτηκε τον χημικό μηχανικό Γιάννη Μαρτίνη με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Θεμιστοκλή και την Κατερίνα.
Λίγα χρόνια αργότερα, το μικρό κατάστημα έγινε επιχείρηση με την επωνυμία «ΜΑΡΑ ΜΑΡΤΙΝΗ» και υπεύθυνη την ίδια στο σχεδιασμό και την παραγωγή γυναικείων ενδυμάτων.
Από το 1980 και έπειτα η επιχείρηση έχοντας συνεχώς ανοδική πορεία σημειώνει τεράστια επιτυχία στον χώρο της υψηλής ραπτικής αλλά και του καθημερινού ντυσίματος. Τα ρούχα της ντύνουν θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Η «ΜΑΡΑ ΜΑΡΤΙΝΗ» ήταν πλέον μία από τις καταξιωμένες, αναγνωρισμένες και επώνυμες ελληνικές επιχειρήσεις γυναικείων ρούχων της εποχής, με εκατοντάδες υπαλλήλους υποκαταστήματα σε όλη την Ελλάδα με έδρα το Κολωνάκι. Τα ρούχα της διακρίνονταν για τα πρωτοποριακά και τα εμπνευσμένα σχέδια, με έμφαση στην λεπτομέρεια για την αρμονία των γραμμών και την υψηλή ποιότητα στην κατασκευή τους με τα καλύτερα υλικά και υφάσματα .
Αργότερα η Μάρα, όντας ανήσυχο πνεύμα, αποφάσισε να ασχοληθεί προσωπικά με την ελληνική γραμματεία που ήδη της είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Μελέτησε τους Έλληνες φιλοσόφους και ήρθε σε επαφή με σύγχρονους λόγιους και ακαδημαϊκούς. 
Το 1998 άνοιξε στο Κολωνάκι τους «Δειπνοσοφιστές», το μοναδικό εστιατόριο, που πρόσφερε αποκλειστικά γεύματα στηριζόμενα σε αρχαιοελληνικές συνταγές, ενώ παράλληλα στον χώρο διεξάγονταν φιλοσοφικές συζητήσεις και συναντήσεις.
Συνδυάζοντας το πάθος της για την αρχαία Ελλάδα με την μοναδική της ικανότητα να συντονίζει και να οργανώνει, ιδρύει το 2002 το «ΘΕΩΡΕΙΟΝ» με έδρα την οδό Mιχαήλ Βόδα όπου εργάστηκε αφιλοκερδώς οργανώνοντας διαλέξεις με θέματα από την ελληνική γραμματεία και φιλοσοφία με γενικότερο στόχο την διάδοση γνωριμία τους στο ευρύτερο κοινό. Η ανταπόκριση από τον κόσμο ήταν μεγάλη και έτσι το 2003 ίδρυσε μαζί με άλλους διανοούμενους από τον χώρο της επιστήμης και της φιλοσοφίας την «Ελληνική Γλωσσική Κληρονομιά», ένα πολιτιστικό σωματείο για την προαγωγή και την διάδοση του ελληνικού πνεύματος. Το σωματείο αριθμεί μέχρι και σήμερα πολλούς επιφανείς Έλληνες από όλους τους χώρους της ελληνικής κοινωνίας (πολιτικούς, ακαδημαϊκούς, καλλιτέχνες κτλ).
Η «Ελληνική Γλωσσική Κληρονομιά» πραγματοποιεί εκδηλώσεις, με βασική συντονίστρια την Μάρα, τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα, με προσκεκλημένους από όλο τον κόσμο και έτσι κατορθώνει να επιτελεί επάξια τον σκοπό της μέχρι και σήμερα.
Το 2006 αποχωρώντας από τον σύλλογο ξεκινάει την παρουσίαση τηλεοπτικής εκπομπής με θέματα φιλοσοφικού περιεχομένου και διακεκριμένους καλεσμένους από διαφορετικούς χώρους.. Την ίδια χρονιά εντάχθηκε στην συντακτική ομάδα των εκδόσεων «Who is Who στην Ελλάδα».
H Μάρα ήταν μία γυναίκα με πολλές και διαφορετικές ικανότητες. Πολύπλευρη προσωπικότητα, ήταν άνθρωπος της γνώσης και της μελέτης, δυναμική και χαρισματική, ακούραστη, κατάφερνε να ολοκληρώνει με επιτυχία κάθε της στόχο. Είχε ευαισθησίες και πάντα στη ζωή της αναζητούσε την ποιότητα και την αλήθεια. Επικοινωνιακή, αγαπούσε τον συνάνθρωπο και αγαπήθηκε πολύ και η ίδια. Δεν είναι λίγοι αυτοί που μαρτυρούν ότι αποτέλεσε ένα «φως» στην ζωή τους, πολλοί δε την αποκάλεσαν μέντορά τους…
Είχε πολλούς και καλούς φίλους, ανάμεσα σ’ αυτούς και την κ. Κυριακή Μυστακίδου, καθηγήτρια ιατρικής και διευθύντρια της Μονάδας Ανακουφιστικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αθηνών που την γιατροπόρευσε μέχρι το τέλος της ζωής της (7/9/2014).
Η Μάρα Μαρτίνη στόχευε και αναζητούσε το καλύτερα. Ως κοριτσάκι μεγαλωμένο στην επαρχία του 1960 ονειρευόταν με την «Τζοκόντα» του Χατζηδάκι και αργότερα στοχαζόταν με το αγαπημένο της ποίημα του Καβάφη ”Απολείπειν ο θεός Αντώνιον”.
Πιο κάτω παραθέτουμε αυτούσια δικά της λόγια:
«Πάντα μαζί
να στολίζουμε το Τώρα στη ζωή μας,
Στη ζωή των άλλων!
Ένα μεγάλο Ευχαριστώ
Για όσα μου προσφέρατε»
Μάρα Μαρτίνη
Για την Μάρα Μαρτίνη μας έστειλε την δική του μαρτυρία ο καθηγητής κ. Βασίλης Φίλιας: «Ηταν ένας άνθρωπος της γνώσης και της μελέτης. Είχε μεγάλη γνώση της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας και γραμματείας. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση της Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομιάς της οποίας ο πρώτος πρόεδρος ήταν ο Κάρολος Παπούλιας. Υπήρξε βασικό οργανωτικό στέλεχος του φορέα αυτού και «στρατολόγησε» πλήθος πανεπιστημιακών, διανοουμένων και ανθρώπων της τέχνης. Στη Ξάνθη όπου και γεννήθηκε θεωρείται πρόσωπο μεγάλου κύρους που συνέβαλε αποφασιστικά σε όλες τις πολιτιστικές δραστηριότητες αυτής της πόλης».
Λίγο πριν μας αποχαιρετήσει, μας είχε στείλει το ακόλουθο κείμενο, το οποίο είναι ενδεικτικό της σκέψης της και αξίζει να αφιερώσουμε λίγο από τον χρόνο μας για να το διαβάσουμε.
«Πως θα απελευθερωθούμε από τον αέναο κύκλο των επαναλήψεων;
Για την χώρα μας θέλω να συλλογιστώ, την Ελλάδα
Γι αυτήν που σαν τον Σίσυφο, ανεβαίνει στις απάτητες κορυφογραμμές της επιτυχίας,
και μετά γκρεμίζεται στα τάρταρα.
Γι’ αυτήν που έλαμψε με τη δημιουργία του θαύματος της Ακρόπολης των Αθηνών, και αμέσως μετά … έσπειρε την καταστροφή με τον Πελοπονησιακό πόλεμο.
Και που από τότε σαν να μην είδαμε άσπρη μέρα.
Γι’ αυτήν και για μας τους Έλληνες, που από το τίποτε κατορθώνουμε να φθάσουμε στα πάντα, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, και ύστερα πέφτουμε στο σκοτάδι του άδη, και ξανά αρχίζουμε πάλι από την αρχή …
Τα παραδείγματα πάμπολα, επιτυχίες και μετά καταστροφές.
Πλούτη και μετά φτώχεια και πείνα.
Χρόνια ειρηνικά και ευδαιμονικά, νίκες, και ύστερα ο πόλεμος
Έρωτες και ενθουσιασμοί, και ύστερα απογοητεύεσεις και πόνος
Φιλότης και Νίκος κατά τον Εμπεδοκλή
Χιλιάδες χρόνια τώρα … τα ίδια και τα ίδια, μας τα διηγούνται οι μύθοι μας, η ιστορία μας, τα βιώνουμε σήμερα, μέσα στις λίγες δεκαετίες που προλάβαμε να ζήσουμε τα πάντα.
Τι φταίει;
Τι είναι αυτό που δεν μαθαίνουμε;
Ή μάλλον γιατί μάθαμε να λέμε πως πάντα φταίνε οι άλλοι,
Πάντα όμως, πάντα υπάρχει ο εχθρός, ο θύτης και εμείς τα θύματα.
Στα καλά μας, είμαστε οι έξυπνοι, οι χαρισματικοί, οι δημιουργικοί, οι ανεπανάληπτοι.
Στα άσχημά μας, είμαστε τα θύματα, που κάποιοι άλλοι μας ξεγέλασαν.
Ο γείτονας, ο φίλος, το αφεντικό, ο συνεργάτης, ο σύντροφος μας, ο πολιτικός που εμπιστευτήκαμε, οι ‘ξένες δυνάμεις’, ο όποιος ξένος, κάποιος άλλος τέλος πάντων.
Σαν να βλέπουμε το ίδιο έργο.
Ξανά και ξανά τα ίδια …
Αμέτρητα τα βιβλία, οι μελέτες, άρθρα, συζητήσεις, λόγια, λόγια, λόγια …
όλα γραμμένα και ειπωμένα με θυμό και οργή, παράπονα, καταγγελίες, διαπιστώσεις.
Όταν περάσει το κακό που μας βρήκε, έρχεται η ανεμελιά, τα ξεχνάμε όλα, λες και τίποτε δεν προηγήθηκε, είμαστε ξανά οι πρώτοι, οι μοναδικοί, μέχρι να μας βρει και πάλι ένα κακό, συνήθως χειρότερο από το προηγούμενο.
Έτσι περνάμε τους χρόνους μας, τις ζωές μας, τους αιώνες, τις χιλιετίες και όχι μόνο.
Ζωές, βιώματα, πράξεις και σκέψεις γραμμικές επαναλαμβανόμενες …
Νάναι αυτό η ζωή;
Μήπως η εποχή μας καλεί να την δούμε αλλιώς;
Μήπως μια στάση, μια παύση, μια δεύτερη και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη και έκτη και έβδομη … σκέψη μας πάει παραπέρα;
Μήπως ανοίξει ο νους μας και αντιληφθούμε ότι υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για να υπάρχουμε;
Μήπως μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή, ξεκινώντας με το εγώ που φταίω;
Χωρίς διάθεση ερμηνειών που μας αθωώνουν, να δούμε και να πούμε,
εγώ που έκανα λάθος;
Εγώ να μάθω να λέω συγνώμη και ευχαριστώ;
Εγώ να αλλάξω πρώτος;»
