Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Β'

Αρχιεπίσκοπος

Αρωγή στους αδυνάτους. Με τεράστιο κοινωνικό έργο !

Εργάζεται ακούραστα και αθόρυβα. Το έργο του είναι αποτελεσματικό και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Με ήθος και ταπεινότητα βρίσκεται μια ζωή κοντά στους αδυνάτους και η διακονία του, αποτελεί μια παρακαταθήκη για το μέλλον. Εγκατέλειψε την ακαδημαϊκή του καριέρα για να ενταχθεί στον ορθόδοξο κλήρο.

Γεννήθηκε στα Οινόφυτα της Βοιωτίας το 1938. Από νωρίς εντάχθηκε στα ακμάζοντα για την εποχή εκείνη, κατηχητικά σχολεία, όπου γνώρισε τον πνευματικό του καθοδηγητή, τον τότε Αρχιμανδρίτη και μετέπειτα Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας, Νικόδημο Γραικό. Μετά το πέρας των εγκύκλιων σπουδών του εισήλθε στο τμήμα Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια στη Θεολογική Σχολή. Διετέλεσε πρώτος σε πανελλαδική κλίμακα υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.) στις βυζαντινές σπουδές, τις οποίες πραγματοποίησε στα Πανεπιστήμια του Γκρατς (Αυστρία) και του Μονάχου (Δυτική Γερμανία), ενώ φοίτησε και στο Ostkirchliches Institut, Ινστιτούτο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας που εδρεύει στο Ρέγκενσμπουργκ της Γερμανίας.

Είναι ένας χαρισματικός πνευματικός ηγέτης που όποιο τομέα κι αν ανέλαβε, το έργο του διακρίθηκε και ξεχώρισε από το ήθος και του και την προσωπικότητά του. Στην αρχή εργάσθηκε ως πανεπιστημιακός βοηθός στην Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία δίπλα στον Αναστάσιο Ορλάνδο και ως φιλόλογος στη Λεόντειο Σχολή της Νέας Σμύρνης, στο 9ο Νυκτερινό Γυμνάσιο Αθηνών, καθώς και στο Γυμνάσιο της Αυλώνας. Εγκαταλείποντας την ακαδημαϊκή του καριέρα εντάχθηκε στον ορθόδοξο κλήρο. Τον πρώτο βαθμό της ιεροσύνης έλαβε την 3η Δεκεμβρίου 1967, χειροτονούμενος διάκονος από τον Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας Νικόδημο στη Θήβα και λαμβάνοντας το όνομα Ιερώνυμος προς τιμήν του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου Α’. Τον ίδιο μήνα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στη πόλη της Λιβαδειάς λαμβάνοντας το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Από την χειροτονίας του έως και το 1978 υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας και διετέλεσε Ηγούμενος των Ιερών Μονών Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σαγματά (1971-77) και Οσίου Λουκά Βοιωτίας (1977-81). Το διάστημα των ετών 1978-81 υπήρξε Γραμματέας και κατόπιν Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το 1981, έπειτα από την παραίτηση του Μητροπολίτη Νικόδημου, εξελέγη παμψηφεί Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας. Η εις επίσκοπον χειροτονία του πραγματοποιήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1981 στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ. Ως Μητροπολίτης συμμετείχε στις Συνοδικές Επιτροπές Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως, Εκκλησιαστικής Περιουσίας, Σχέσεων Εκκλησίας – Πολιτείας, Υποτροφιών και εργάστηκε ως Αντιπρόεδρος του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος. Υπήρξε μέλος μεικτών επιτροπών Πολιτείας και Εκκλησίας για την μελέτη θεμάτων για την μοναστηριακή περιουσία (1986-98) και την εκκλησιαστική εκπαίδευση (1986-98) και Πρόεδρος της επιτροπής Διαλόγου Κοινωνίας – Εκκλησίας (2005-2007).

Κατά τη διάρκεια της διακονίας του στη Μητρόπολη Λιβαδειάς αναπαλαιώθηκαν και επανδρώθηκαν έξι ανδρώες Ιερές Μονές και δεκαεπτά γυναικείες. Ανάμεσα στις Μονές αυτές συγκαταλέγονται οι ιστορικές Μονές του Οσίου Λουκά, Σαγματά, Οσίου Σεραφείμ, Μακαριωτίσσης, Ευαγγελιστρίας και Ιερουσαλήμ. Την 7η Φεβρουαρίου 2008 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος και ενθρονίστηκε στις 16 Φεβρουαρίου.

Ιδιαίτερο επίτευγμα για εκείνον είναι τα τεράστιο έργο του, που διακρίνεται από αγάπη και κρατάει ψηλά τη χριστιανοσύνη, με υπερασπιζόμενους πάντα τους αδυνάτους. Στο κοινωνικό του έργο ξεχωρίζουν η δημιουργία οικοτροφείων, η ίδρυση ορφανοτροφείου με μορφή ανάδοχης οικογένειας στη Θήβα καθώς και της Στέγης Ηλικιωμένων στη Θήβα και συγκεκριμένα στη Λιβαδειά. Κατά την διάρκεια της διακονίας του λειτούργησε το Κέντρο Επανένταξης Ψυχικώς Πασχόντων στη Λιβαδειά και το Εκπαιδευτήριο Δημιουργικής Απασχόλησης Παίδων με Ειδικές Ανάγκες σε συνεργασία με άλλους φορείς του Νομού (Λιβαδειά). Επίσης, δημιούργησε το Κέντρο Πρόληψης για τα ναρκωτικά στη Λιβαδειά και μερίμνησε για την προσφορά συσσιτίων σε άπορους και οικονομικούς μετανάστες στη Θήβα. Αξίζει να αναφερθεί πώς ίδρυσε το Κέντρο Ιστορικών και Αρχαιολογικών Ερευνών (Ζάλτσα – Ιερά Μονή Λυκούρεση). Στην Μητρόπολη Λιβαδειάς φρόντισε για τη δημιουργία και λειτουργία ενοριακών πνευματικών κέντρων και κέντρων νεότητας στις περισσότερες ενορίες, καθώς και προτύπων κατασκηνωτικών εγκαταστάσεων στον Παρνασσό. Με πρωτοβουλία του ιδρύθηκε και λειτουργεί το Κέντρο Ερευνών της Ιστορίας και του Πολιτισμού της Βοιωτίας, το οποίο συνεργάζεται με τα Πανεπιστήμια Durham και Cambridge. Πρωτοστάτησε για την δημιουργία του Κέντρου Ευαισθητοποιήσεως Πληθυσμού σε θέματα περιβάλλοντος και οικονομικών μεταναστών, το οποίο λειτουργεί στα Οινόφυτα.

Ως διακεκριμένη προσωπικότητα, με τα άρθρα του και τα βιβλία του, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος συνέβαλε στην ανύψωση του πολιτισμού και καυτηρίασε τις εστίες από τις οποίες βάλλεται η Ελλάδα και η ορθοδοξία. Ως αρχαιολόγος και θεολόγος δημοσίευσε επιστημονικές μελέτες και άρθρα. Έχει γράψει τα βιβλία: “Μεσαιωνικά Μνημεία της Ευβοίας”, 1971, “Οι εγκαταστάσεις των Χιλιαστών στην Βοιωτία ή Πώς ξεπουλιέται η Ελλάδα”, 1992, “Χριστιανική Βοιωτία”, Α’ Τόμος, 2005. Έχει υπάρξει συνεργάτης της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας ενώ έχει βραβευθεί για το έργο του “Μεσαιωνικά Μνημεία της Εύβοιας” από την Ακαδημία Αθηνών.Για την συμβολή του στο φιλανθρωπικό έργο της Μητροπόλεως Λιβαδειάς, που σχετίζεται με την υγεία, τιμήθηκε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κραϊόβας στη Ρουμανία με την απονομή του τίτλου του επιτίμου Διδάκτορα.